23/5/2024 மீண்டும் இரண்டாவது முறை என் வாழ்க்கையை திரும்பிப் பார்க்கிறேன் !=================================================
“நான் இதுவரை (8-1-2021) பயணித்த
பாதை” என்ற தலைப்பில் என்னுடைய 72 ஆம் ஆண்டு தொடக்கத்தில் என்னைப் பற்றிய ஒரு
விளக்கக்காட்சியையும் சில பழைய நிகழ்வுகளை நினைவுபடுத்தியும் எழுதப்பட்டது. PDF பதிப்பு புத்தகத்தின் தொடர்ச்சியாக என்னுடைய 74 ஆம் ஆண்டின்
(08/1/2023) தொடக்கத்தில் மீண்டும் என் வாழ்க்கையை திரும்பிப் பார்க்கிறேன்...!
வாழ்க்கையை அடிக்கடி திரும்பிப்
பார்க்கும்போது,
நாம் அனுபவித்த வேதனைகளும், அவற்றைக் கடந்து வந்த வழிகளும் நமக்கு நம்பிக்கையைத் தரும்.
எனது ஆர்வத்தின் காரணமாக நான் மீண்டும் சில சம்பவகளை எனது முந்தைய PDF வடிவ புத்தகத்தின் நீட்டிப்பை தொடர்ச்சியாக புதிய
பார்வையில் எழுதப்பட்டது.
23/5/2024 மீண்டும் இரண்டாவது முறை
என் வாழ்க்கையை திரும்பிப் பார்க்கிறேன்...!
எனது முந்தைய PDF வடிவ புத்தகத்தின் நீட்டிப்பை தொடர்ச்சியாக மலரும்
நினைவுகளை அசைபோட ஒரு இனிமையான சரியான நேரம் . எனவே எனது மனதில் தோன்றியதை இரண்டாவது
முறையாக புதிய பார்வையில் எழுதுகிறேன்..
----------------------------------------------------------------------------------------
என் பழைய நினைவுகளை ஒவ்வொன்றாக
நினைவு கூர்கிறேன். உங்களுக்கு நேரம் அனுமதித்தால் படிக்கவும்.
நான் இளைஞனாக இருந்த
போது, குடும்ப
கஷ்டங்களுடன் சமூக மற்றும் கலாச்சார வாழ்விலும் எனக்கு நிறைய கனவுகள் இருந்தன.
நாளடைவில் இந்த
இச்சைகள் படிப்படியாகத் திருத்தப்பட்டு, எளிமைப் படுத்தப் பட்டு,
இந்த வயதில் காலை
எழுந்தவுடன் முழங்கால் மற்றும் இடுப்பு வலி இல்லாமல் சுகமாக
இருந்தாலே சந்தோஷப்படுகிறேன். வாழ்க்கையும் இவ்வகையில்
படிப்படியான சமரசங்களால் ஆனது.
ஸ்ரீராமகிருஷ்ணா மிஷன் ஆண்கள்
பள்ளி வடக்குக் கிளையில் பள்ளிப் படிப்பை சில நாட்கள் தொடங்கி, பின் சில மாதங்கள் மாடல் ஆரம்பநிலை பள்ளியிலும், பின்னர் ஜக்ரியா காலனியில் இருந்த சரஸ்வதி வித்யாலயாவில் 5ஆம் வகுப்பு வரையிலும். பிறகு
ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணா மிஷன் ஆண்கள் மேல்நிலைப் பள்ளி (Main) 12ஆம் வகுப்பு வரை சராசரி மாணவனாக படித்தேன்.
பெறும்பாலும் என் அப்பாவுடன்
சேர்ந்து நான் காலை 9.20 மணிக்கு
மின்சார ரயில் பிடித்து மாம்பலத்தில் இறங்கி ராமநாதன் தெருவில் உள்ள என் தாத்தா
வீட்டிற்குச் சென்று அங்கிருந்து மதிய உணவுப் பெட்டியை எடுத்துக்கொண்டு காலை 9.45 மணியளவில் பள்ளிக்குச் செல்வேன்.
பள்ளி செல்லும் வழியில் ராமநாதன்
தெருவில் உள்ள பிள்ளையார் கோயிலில் இரண்டு பிரதட்சணம் செய்வேன். நான் படித்த
அளவுக்கு தான் பிள்ளையார் அவரால் ஆசிர்வதிக்க முடிந்தது.
நான் பல்கலைக்கழகத்திற்கு
முந்தைய வகுப்பு (PUC)
டி.ஜி.வைஷ்ணவ் கல்லூரியில் படிக்கும் போதே வங்கி சேவை
அல்லது ஆடிட்டர் ஆக ஆசைப்பட்டேன். புது கல்லூரியில் எனது முதலாம் ஆண்டு வர்த்தகம் (B.Com)
படிக்கும் போது நான் கணக்கியல் புத்தகம் (Batliboi
) வாங்கும் போது மேலும் நம்பிக்கை அதிகரித்தது. இதயமும் மூளையும் ஒன்றாக இணைந்தால்
தான் லட்சியங்கள் நிறைவேறும். இணையவில்லை.
எனது கல்லூரி நாட்களில் நான்
சாந்தி ஆர்ட்ஸ் அகாடமியின் நிர்வாகத்தில் இணைந் திருந்தேன்.
மேலும் சஞ்சய் காந்திக்கு
நெருக்கமான என் நண்பன் குடந்தை ராமலிங்கத்துடன் (காங்கிரஸ்-ஓ)
தேர்தலில் இணைந்து பணிபுரிந்தேன். அளவுக்கு
அதிகமாக குடித்ததால் அவர் சில ஆண்டுகளில் உயிர்
இழந்தார்.
எனது முந்தைய எழுத்துக்களில் சில
விஷயங்களை நான் உள்ளடக்கியிருக்கிறேன். வரிசை நோக்கத்திற்காக நான் புதிய
விஷயத்துடன் அந்த விஷயங்களை எழுத வேண்டிய கட்டாயம்.
நான் விளையாடியது நிஜ நண்பர்களிடம்
தான் நெட் நண்பர்களிடம் இல்லை.
புத்தகங்களை சுமக்கும்
பொதிமாடுகளாக இருந்ததில்லை.
எந்த வித உணவுப் பொருட்களும் எனக்கு
அலர்ஜியாக இருந்ததில்லை.
ஒரே ஜூஸை வாங்கி நாலு
நண்பர்களும் மாறி மாறி குடித்தாலும் நோய்கள் எனக்கு வந்ததில்லை.·
அதிக அளவு இனிப்பு பண்டங்களை சாப்பிட்டு வந்த போதிலும் நான் எடை
போடவில்லை.
நான் வெளியில் விளையாடும் போது ,தாகம் எடுத்தால் தெரு குழாய்களில் தண்ணீர் குடிப்போம். ஆனால்
மினரல் வாட்டர் பாட்டில் தேடியதில்லை.
காலில் ஏதும் அணியாமல் இருந்து
நாள் முழுவதும் சுற்றி வந்தாலும் காலுக்கு ஏதும் நேர்ந்ததில்லை.
எங்களுக்கு வேண்டிய விளையாட்டு
பொருட்களை நாங்களே உருவாக்கி விளையாடி மகிழ்வோம்.
எங்கள் பெற்றோர்கள் பண வசதி
மிக்க லட்சாதிபதிகள் அல்ல. ஆனாலும் அவர்கள் "பணம்.. பணம்.." என்று அதன்
பின்னால் ஓடுபவர்கள் அல்லர். அவர்கள் தேடுவதும் கொடுப்பதும் அன்பை மட்டுமே.
தாத்தா, பாட்டிக்கு உடல் நலம் சரியில்லை என்றால் டாக்டர் வீடு தேடி
வருவார் டாக்டரை தேடி ஒடியதில்லை.
ஆரம்ப ஆண்டுகளில் வீட்டில் சுவர்
கடிகாரம் கூட இருக்காது. சிறிய அலாரம் கடிகார மட்டுமே.
உணவுப் பண்டங்கள் வைத்திருக்க
வலை பீரோ தான். சில ஆண்டுகளுக்கு பிறகு தான் ஒரு கட்டத்தில் இரண்டாவது கை fridge குளிர்சாதன பெட்டியை வாங்கினோம்.
வீடு நிறைய Furniture மரச்சாமான்கள் கிடையாது. நாங்கள் சோபா கம் படுக்கையை
மட்டுமே பயன்படுத்தினோம். பெரும்பாலும் தரையில் தான் உட்காருவோம், படுப்போம். நாங்கள் புழங்குவதற்கு நிறைய இடம் இருந்தது.
எனக்கும் என் அம்மாவுக்கும் இடையே நான் உணவு சாப்பிடும் நேரத்தில் சில நாட்கள் ஒரு
சிறு சண்டை
வரும். பொதுவாக தினமும் வடாம் அல்லது அப்பளம் இருக்கும். எனக்கு
அப்பளம் பொரித்தால் 4 அப்பளம். காச்சினால் 2 அப்பளம்.
இந்த கூற்று சில நாட்கள் சூடுபிடிக்கும்.ஒரு நாள் அம்மா
கோபப்பட்டு தோசை கரண்டியால் என்னை அடித்தார். உடனே அந்த கரண்டியை
பறித்து உடைத்து விட்டேன். அந்த கரண்டி இன்னும் சமையலறையில் உள்ளது.
எனது தாத்தா மறைந்த ஸ்ரீ
டி.வி.சந்தானம் ஐயங்கார் 1950 ஆம் ஆண்டு
எனது தாயாருக்கு ஒரு வீட்டைக் கொடுத்தார்(தற்போது வாழும் இடம்). இப்போது வரை நாங்கள் அதே இடத்தில் தான் வசித்து வருகிறோம். தனி வீட்டை அடுக்குமாடி குடியிருப்பாக மாற்றியது தான்
மாற்றம்.
எனது தாத்தாவின் குடும்பத்தை அவர்களின் ஆதரவிற்காக நாங்கள் தினமும் நினைவில்
கொள்கிறோம்.
அந்த நாட்களில் படுத்தவுடன்
தூக்கம் தான். தூக்கம் வர மாத்திரைகள் தேவைப்பட்டதில்லை. பள்ளி நாட்களில் சைக்கிள்
தான் ஒரே வாகனம். அவசரமில்லாத நிதானமான வாழ்க்கை.
நிறைய நிஜமான நண்பர்கள் இருந்தனர்.
வேண்டும் பொழுது நினைத்த நண்பர்கள் வீட்டிற்கு சென்று உரையாடி மகிழந்து வந்தோம்.
அவர்கள் வீட்டிற்கு போவதற்கு போனில் அனுமதி பெற தேவையில்லை.
அம்மா அப்பாக்கூட படுத்து உறங்கியவர்கள்1950 மற்றும் அதைச் சுற்றி பிறந்தவர்கள் தான் இருக்க முடியும்.
பள்ளியில் இருந்து வீட்டிற்கு
வந்தது முதல் இருட்டும் வரை விளையாட்டு தான்.
எங்கள் காலங்களில் திறமை மிக்க அரசியல்
தலைவர்கள் இருந்தனர். அவர்கள் சமூகத்திற்காக தங்கள் செல்வங்களை செலவிட்டனர்.
உறவுகள் அருகில் இருந்தது உள்ளம்
நன்றாக இருந்ததால் உடல் நலம் காக்க இன்சூரன்ஸ் எடுத்தத்தில்லை.
நாங்கள் எடுத்த புகைப்படங்கள்
கருப்பு வெள்ளையாக இருந்தாலும் அதில் உள்ளவர்களிடம் வண்ணமயமான நல்ல எண்ணங்கள்
இருப்பதை உணரலாம்.
அரசாங்கத்திடம் இருந்து இலவசம்
பெறும் பிச்சைக்காரர்களாக இருந்ததில்லை.
அந்த காலங்களில் (1950 மற்றும் அதைச் சுற்றி பிறந்தவர்கள் ) பிறந்து வளர்ந்த வந்த நாங்கள் அதிர்ஷ்ட சாலிகளா இல்லையா என்பதை இப்போது நீங்கள்
சொல்லுங்கள்....
இந்த வாழ்க்கைப் பயணத்தை ஒன்றாக, சமமாக போற்றுவோம். பெற்ற வெற்றியை தக்க வைத்துக்கொள்ள முடியும்.
என் வாழ்வில் நான் நினைத்தபடி பல
நடந்ததில்லை. இறைவனிடம் பக்தியுடன் பல வேண்டி கேட்டேன். நான் கேட்டது எதையும் கொடுக்கவில்லை. அதற்காக நான் நாத்திகன் ஆகவில்லை.
நடந்தது எதுவோ அதன்படி அதன்
போக்கில் வாழ்ந்தேன். கிடைத்தது எதுவோ அமைதியாக அதிலே திருப்தியடைந்து
மகிழ்ந்தேன்.
வாழ்க்கையில்
யாரிடமிருந்தும் எதையும் எப்பொழுதும் எதிர் பார்த்ததில்லை. அதனால் ஏமாற்றங்களும் எனக்கு
அதிகமில்லை.
திறமைக்கு தகுந்த வாய்ப்பில்லை
உண்மை தான் .எனது உழைப்புக்கு தகுந்த வாழ்க்கையில் உயர்வில்லை. எதிர்பார்த்தபடி உத்தியோக
பூர்வ வாழ்க்கை அமையவில்லை. எதிர்பார்த்த பல விஷயங்கள் நடக்கவில்லை. துன்பமும்
துயரமும் தான் சூழ்ந்தன.
ஆனாலும் ஏமாற்றமில்லை. வாழ்வில் இழந்தவை அதிகம். பெற்றவை குறைவுதான்.
ஆனாலும் வருத்தம் ஏதுமில்லை.
ஆகா என்றும் வாழவில்லை .ஓகோ
என்றும் வளரவில்லை நடந்தது எல்லாம் நல்லதோ கெட்டதோ எதையும் வெளிக்காட்டாமல் ஆரவாரமில்லாமல் ஆர்ப்பாட்டமில்லாமல்
அமைதியாகவே வாழ்ந்து பழகி
விட்டேன்.
என் மகள் சௌ பவித்ரா பிரசித்
மெட்ரிகுலேஷனில் நல்ல மதிப்பெண்கள் எடுத்திருந்தாலும், என்னுடைய பொருளாதார நெருக்கடியின் காரணமாக கோடம்பாக்கத்தில்
உள்ள மீனாட்சி கல்லூரியில் பி.எஸ்.சி கணிதத்தில் சேர்த்தேன். படிப்பில் வெற்றி
பெற்ற உடன் அவளுக்கு வேலை வாய்ப்பு விப்ரோ பெங்களூரில் வேலை கிடைத்தது.
வேலையில் சேர்ந்த பிறகு. MCA வகுப்பில் கலந்து கொள்ள ஒவ்வொரு வார இறுதியிலும் சென்னைக்கு
வருவார். இன்றும் கூட அவளை BE-ல் சேர்க்காததற்கு நான் வருந்துகிறேன்.
2000ல் சூளைமேடு எக்ஸ்னோராவின் செயலாளராக நான் பொறுப்பேற்றதால், சமூக சேவைக்கான எனது அர்ப்பணிப்பு இன்று வரை தொடர்கிறது, கொரோனா வைரஸின் காலங்களில் நமக்குள் செய்தி அனுப்புதல்
மற்றும் நம்மை இணைக்க வாட்ஸ்அப் நமக்கு
உதவியது. நான்கு ஆண்டுகளாக நோய்வாய்ப்பட்ட என் அம்மாவைப் கவனித்துக் கொள்வதன்
மூலம் நான் மகிழ்ச்சியடைகிறேன்.
ஒரு கோணத்தில் நான் நடுத்தர
அளவிலான அதிகாரியாக இருந்தாலும், எனது உத்தியோக வாழ்க்கையில் நான் நன்றாக பணியாற்றியுள்ளேன். நேரடியாக மூத்த
ஐஏஎஸ் அதிகாரிகள் மற்றும் மாண்புமிகு உணவு அமைச்சர்களுடன் பணியாற்றியுள்ளேன்.
அவர்களிடமிருந்து பலமுறை பாராட்டுகளைப் பெற்றுள்ளேன். அதனால் எனக்கு
நல்ல செல்வாக்கு கிடைத்தது .
வாழ்க்கையில் யாருக்காவது நன்மை செய்தேனோ இல்லையோ ஆனால் யாருக்கும் நிச்சயமாக தீமை செய்ததில்லை.யாரையும்
கெடுத்ததில்லை.
யாரும் கெட்டு போக வேண்டுமென்று மனதில் நினைத்ததில்லை.
வாழ்கவென வாழ்தியிருக்கிறேன். வீழ்கவென வசை பொழிந்ததில்லை.
தினசரி செய்தி தாளில் நீத்தார்
செய்தி அறிவிப்பு பார்க்கையில், இறந்தவர் என்னைவிட சின்னவரா, பெரியவரா என்று முதலில் பார்ப்பேன்.
சின்னவராக இருந்தால், பரவாயில்லை நாம தப்பிச்சோம் என்றும், பெரியவராக இருந்தால் கழித்துப் பார்த்து, பரவாயில்லை இன்னும் கொஞ்ச நாள் இருக்கு என்றும் எண்ணுவேன்.
பொதுவாகவே, அதட்டிச் சொல்வதற்கான விஷயங்களும் குறைந்து வருகின்றன.
நடந்து வந்த பாதை அதிகம் தான்
கடந்து வந்த தொலைவும் வெகு தூரம்தான். ஆனாலும் நான் இது வரையில்
களைப்படைய வில்லை. இன்னும் சில தூரம் நடக்க வேண்டியதுள்ளது அதற்காக இன்னும் சில காலம் வாழ வேண்டியதுள்ளது.
ஆனால் இன்று இளமை குறைந்து
விட்டது,திறமை மறைந்து விட்டது, முதுமை வந்து விட்டது. என் வாழ்க்கையின் இறுதிக் கோட்டை தொடுகின்ற நிகழ்வு மட்டும் அமைதியாக நடந்து
விட்டால் அதுவே நான் இந்த பூமியில் அடக்கமாக
வாழ்ந்ததற்கான பரிசு.
பொதுவாக கர்மா தான் என்
வாழ்க்கையில் விளையாடுகிறது. கெட்ட கர்மாவிற்கா நான் வாழ்க்கையில் துன்பத்தை அனுபவிக்கிறேன்,
நல்ல கர்மாவை
சம்பாதிக்க நான் நல்லதை செய்கிறேன். நான் கர்மா
கோட்பாட்டில் நம்பிக்கை கொண்டவன்.
நான் ஆண்டவனிடம் எதையும் வேண்டுவதில்லை. அதனால் என்னை பெற்றவர்களை, என் வாழ்க்கையில் உதவிய பெரியவர்களை, எனது வளர்ச்சிக்கு உதவிய எனது
அன்பு நண்பர்களை அன்றாடம் நினைத்து
பார்க்கிறேன். அவர்களை தினமும்
இரு கரம் கூப்பி வணங்கி
மகிழ்கிறேன்.
வாழும் காலம் வரை நன்றாக வாழ்வோம். அதுவரை எல்லோரையும் வாழ்க
வாழ்கவென மனதார வாழ்த்துவோம்
வாய்ப்பிருந்தால் சந்திப்போம்
பேசுவோம்
வணக்கம்.
